در این استیناف که توسط مسعود کثیری، پژوهشگر دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و مرتضی دهقان نژاد، دانشیار گروه تاریخچه دانشگاه اصفهان ایفا شده است آمده:« مقطع پژوهش، بوسیله این برهان اواخر دوران قاجار و اوایل دوران پهلوی برگزینی شد که این دوران به لحاظ در بر داشتن سطح گسترده‌‌‌ای از تبدیل و تحولات اجتماعی، دیپلماتیک و اقتصادی دارای بزرگی خاصی در تاریخ معاصر سرزمین ما است.»
کثیری و دهقان نژاد درباره تفویض این مقطع تاریخی می‌گویند: «به دلایل مختلفی همچون افزایش سطح تجارت بین المللی، موضع ممتاز و ژئوپلتیکی ایران درون منطقه‌ی خاورمیانه و همسایگی با ناحیه مستعمره هندوستان، توسعه طلبی و تلاش روس‌ها در علت پیوستن به آب‌های گرم، خلیج فارس ایران از مهم ترین کمیسیون‌های توجه بین المللی و یکی از عرصه‌های شولش شمار قدرت‌های سیاسی برتر جهان بوسیله خصوص روس و انگلیس حیات.»
محققان داخل دنباله بوسیله اقرار کتاب قرنطینه درون ایران می‌پردازند و می‌گویند:« اکثر قرنطینه‌های قبلی ایران، درون در کشور و تو محدوده شهرها اجرا می‌شد ولی در زمان امیرکبیر حوزه‌ی گسترده و علمی‌لطافت مشهود کرد. هنگامی‌که درون سال ۱۲۶۷ ه.ق بیماری "وبا" گسترش یافت، امیرکبیر دستور داد قرنطینه را تو مرز ایران و عراق عمل کنند. دلیل آن گزارش‌هایی بود که از شیوع بیماری وبا در شهرهای زیارتی و خطر سرایت آن به داخل ایران وجود داشت.»
درون این مقاله آمده:« چنانچه چه قرنطینه نحو زیاد مفت و راه عملی بخاطر جلوگیری از شیوع مصیبت‌های مسری بود، ولی اجرای آن در ایران، با شیوه‌ی حکومت آن روز و نگرش انسان و حکام نسبت بوسیله این طور پدیده‌های جدیدی تبعاً مشکلات زیادی را بوسیله همراه داشت بنابراین حجم یدکی از اسناد مربوط بوسیله مسائل بهداشتی و درمانی، مربوط به قرنطینه، از زوایای گوناگون می‌شود. برای ایجاد روشی بهتر در پیشبرد مراحل این تحقیق، سعی شد تا اول این اسناد دسته بندی و سپس تحلیل شوند.»
نویسندگان این مقاله می‌گویند:« یکی از مهم ترین مشکلات قرنطینه‌ها دیدن منفعت جویانه‌ی ماموران دولتی نسبت به آن بود. این پدیده‌ی ناگوار تا معادل زیادی پی روحیه‌ی آن‌ها حیات و لذا شکایات بسیاری از تعدیات ماموران دولتی شاغل در قرنطینه‌ها شد. به عقب افزایش نارضایتی از این اقدام، فدایی از مسافران تقدم می‌دادند از بیراهه رفته تا دربند ماموران نشوند و وجهی بابت صیقلی قرنطینه صیقلی نکنند.این جریان باعث شد تا قرنطینه از شعار واقعی خود دور افتاده و در فقره آن اخلال ایجاد شود، لذا پس از مدتی شهود وجه از مسافران به نشانی قرنطینه ممنوع شد.»
در این پژوهش آمده است:« اسناد عهد پهلوی اول حکایت از این روانی دارد که مسائل مالی قرنطینه کم مرطوب از گذشته باعث بروز مشکل برای مسافران می‌شد و نظارت پهلو مصرف بودجه و تعیین حل هزینه آن و نظارت ماموران اداره مالیه باعث شده وجود تا ماموران جرات تعرض بوسیله مسافران را نداشته باشند.»
حصه دیگری از اسنادی که نویسندگان این مقاله به بررسی آن‌ها پرداخته اند مربوط به مواردی می‌شود که برخی از مسافران بوسیله دلایل مختلف نیت گذر از محدوده قرنطینه یا فرار از آن را داشتند. این سیلان تیمار تو قرنطینه‌های داخلی و حزن در پست‌های مرزی مشهود بود. بزرگان و دولتمردان اندوه توقف در قرنطینه را جهت کسر شان خود دانسته و به طرز‌های متنوع آن را عجیب می‌گرفتند. حتی شخص پادشاه که می‌بایست بیش از هر کس دیگری نسبت به قوانین اسلوب شده توسط خودش حساس بوده و آن را مراعات کند؛ از این مسئله مستثنی نبود.
در این مقاله آمده:« تعدادی از اسناد، مربوط به تقاضای دولت ایران و دولت‌های همجوار برای ایجاد قرنطینه در موارد ابراز بلای ناگهانی بود. مانند، روزنامه‌‌‌ای از سفیر ایران در ایالت اسلامبول به تاریخ ۱۸ رجب ۱۲۸۰ ه.ق و سند دیگری دایر پهلو تقاضای سفارت نصیب و قسمت روس از نوبت ایران مبنی بر تاسیس قرنطینه در مرزهای شمالی ایران و مشخصاً در بنادر انزلی، آستارا، مشهدسر و بندر گز بوده است.»
نویسندگان این مقاله می‌گویند:« داخل دوره‌ی رضا شاه، اسناد موجود مشعر از آن است که ریاست قرنطینه‌های بنادر جنوب تا مدت‌ها هم چنان در دست نظامیان انگلیس بود و تو اسناد و مکاتبات از اشخاصی همچون کاپیتان رونی، به عنوان رئیس قرنطینه‌ها نام اسیر می‌شود. البته دولت ایران از این امر چندان راضی به دیدن نمی‌رسید و جدیت می‌کرد تا با محدود کردن و نظارت بر بودجه قرنطینه‌های جنوب بخاطر ماموران انگلیسی اشکال تراشی کند.»
کثیری و همکارش می‌گویند:« در بنادر آستارا و انزلی هم از سال‌های حدود ۱۹۱۲ و ۱۹۱۳ قرنطینه‌هایی محکم شد. روس‌ها در این مورد هم مانند دیگر برخوردهای دیپلماتیک خویشتن با امت‌های هم جوار، چاره مستبدانه و زورگویانه اتخاذ کرده و بزرگداشت حال مسافران را نمی‌کردند. وضعیت قرنطینه انزلی حزن مشابه قرنطینه‌های جنوب حیات. برخورد ماموران قرنطینه با مسافران تبعیض آمیز بود و وفاق بوسیله وضعیت مالی فرد داشت. همین مسئله یکی از بنیانی ترین دلایل عدم توفیق عملکرد قرنطینه‌ها و ناخرسندی مردم وجود.»
این پژوهش در ششمین شماره‌ی چهارمین حوالی‌ی مجله اخلاق و تاریخ پزشکی منتشر شده است.